Achtergrond
Eén van de meest bekende beelden in de volkse literatuur is dat van een personage in een donker bos. Psycholoog Bruno Bettelheim verklaart het symbool van het bos in deze sprookjes als “de plaats waar we geconfronteerd worden met ons donker innerlijk en waar de onzekerheid opgelost wordt over wie men is… of wie men zou willen zijn.” In Into The Woods voeren Stephen Sondheim (muziek en teksten) en James Lapine (verhaal) een verzameling van nieuwe en oude sprookjesfiguren op in eenzelfde zoektocht naar groei en zelfontdekking.
In het kort
Into The Woods is een boeiende en grappige familievoorstelling waarin verschillende sprookjesverhalen zijn samengevoegd met een nieuw verhaal over een bakker en zijn vrouw die een kind wensen. Assepoester, Roodkapje, Rapunzel en Sjaak (en de bonenstaak): ze lopen elkaar hier allemaal tegen het lijf met hun eigen wensen en verzuchtingen.
In het eerste luik boordevol humor laat Sondheim alles verlopen als in een sprookje, inclusief een happy end. De personages proberen ieder voor zich hun wens te laten vervullen en komen tijdens de reis door het bos tot het inzicht dat het nastreven van hun doel gevolgen heeft voor anderen. Ze staan voor de keuze: in hoeverre is het vervullen van hun eigen wens belangrijker dan de verantwoordelijkheid voor het welzijn van anderen?
In het tweede deel loopt er behoorlijk wat fout en wordt de toon grimmiger. De personages dragen de gevolgen van wat ze in het eerste deel ondernomen hebben om hun wens te laten uitkomen. Ze moeten aan een tweede, moeilijkere reis door het bos beginnen om alles weer recht te zetten.
Het is een volwassen sprookje waarin aardige mensen liegen, goede mensen sterven en kwade mensen overleven. Een “en ze leefden nog lang en gelukkig” is hier minder op zijn plaats. Het leven is nu eenmaal geen sprookje. Deze musical toont hoe de verhalen verder gaan nadat het sprookjesboek is dichtgeslagen.
Into The Woods speelde voor het eerst in het Martin Beck Theatre in New York op 5 november 1987 en liep daar voor 764 voorstellingen.